Benden öte bir ben vardı!!!!!!!!!!!!!!!

Evet bu ben olmamalıydım.... Ama ne çare kaderimde bu beni yaşamak varmış.Ey dostlarım bugün evlilik yıldönümüm.Tamı tamına 3 seneyi geride bıraktık.İnsan evlilikte sabırlı olmayı öğreniyor.Yeniden sakince sevmeyi öğreniyor. Evlilik hiçbir zaman bana peri masalı gibi görünmemişti zaten.Ama kendimde yaşayınca tamamen anladım ki masallar ülkesi değil evlilik.Yine de bir ümit taşıyordum.Bir hediye paketiydi sanki ve evlilikle ben o paketi açacaktım içinden renkli renkli kutular çıkacaktı.Amaaa hani renkli kutularım,bunların içi boş.İşte böyle bir hayal kırıklığı.Hele o gün.Yani gelin olacağım gün insan bu kadar mı mutsuz olur.Ne ben gülümsedim,ne Ramazan.(Eşimin adı Ramazan)Sahte gülümsemelerimizin dışında.Böyle stres dolu bir gün ben bir daha ne gördüm,ne işittim.Bu insanlar nasıl gülüyorlar,bu şen kahkalar neye böyle anlamadım gitti.Sakın yanlış anlaşılmasın,biz görücü usulü evlenmedik,kimse silahda dayamadı.Gayet birbirimizi severek, uzun yılların ardından artık noktayı koyalım şeklinde evlendik.Yaaa işte böyle.Ramazan dünyalar iyisi,kötülüklerden arındırılmış sanki.Belki de sakinliğiydi beni evliliğe iten.(Şimdi yazımı okuyacak bir,iki güzel şey yazayım hakkında)Çünkü ben özgürlüğüne düşkün,kendi ayakları üstünde durmak isteyen,asi bir kızdım.Gerçi sakinleştim ama asiliğimden kopamıyorum.Olabildiğince minimum seviyede tutmaya çalışıyorum.Sonuç itibarıyla,işte tüm bunları düşüne düşüne üç yılı geride bırakmışız.Bu arada artık ölene kadar kopamayacağım gerçek aşkı buldum.En büyük karım budur,dünyalara bedel.İpek Sare.. Fındık kurdum,bebeğim.Ben nasıl yaşamışım bunca senelerdir onsuz. İşte benden öte bir ben vardı ki onu rafa kaldırdım..........