Zaman ve Ben Yolculuğuna Devam

Yavaş yavaş büyüyorum ve mutluluğun fotoğrafı başka bir şekil alıyor.Artık mutluluğum arkadaşlarım....Gezmeler,tozmalar,onu bunu çekiştirmeler.Veeee hayattaki ilk en büyük darbemi yiyorum,babam iflas etti.Nasıl yani bugüne kadar bolluk bereket içinde yaşadığımın bile farkında değilmişim.O kadar pembe bir dünyadaymışım ki..Sanki bu iflas bayrağı benim için çekilmiş,gaflet uykusundan uyanayım diye.Liseyi bitireli iki sene olmuş evde yan gelip yatarken uyanıverdim bu gaflet uykusundan.Artık hiç birşeyimiz yoktu.Ama kendi varlığımın farkına vardım.Annem,ablam,küçük kız kardeşim ve ben yeni bir hayatın başlangıcındaydık.İşte o zaman en büyük mutluluğun aile olduğunu anladım.Ölümsüz aşk ve sevginin sadece ailede olduğunu.İşte ben o sırada iş hayatına atıldım.Allah'ıma bin şükür...Neden derseniz ya şu an bunlar daha yeni başıma gelseydi.Hayatı hiçten anlamayacaktım. Hayatımdan bir damla daha yazdım size.Sırası geldikçe anlatmak istiyorum. Siz siz olun ailenizden sakın ola kopmayın... Özellikle sana söylüyorum. İyi geceler